Tereny Parku Asendar "za płotem"

Fanny odskoczyła parę metrów wstecz. Wolała najpierw zanalizować ruchy przeciwnika. "Spokojnie" - powiedziała samej sobie. W odpowiednim momencie zaatakuję, muszę tylko podejść do niego i uniknąć jego ataków.

Igła mężczyzny ku zdziwieniu Fanny nie zatrzymała się w miejscu gdzie stała wcześniej, lecz ciągnęła się dalej na nici. Jednak los tak chciał, że wachania podczas lotu spowodowały, że ostrze nie zraniło dziewczyny. Facet jednak szarpnął nicią i metalowy bok igły uderzył dziewczynę i powalił ją na ziemię. Ta upadła tuż obok ogniska. Na szczęście nie wylądowała w nim...
Igła poszybowała spowrotem do ręki właściciela.
-Lubię słabe dziewczynki!- krzyknął napalonym głosem.

Mało brakowało a Foe, widząc jak jej przyjaciółka się przewraca, krzyknęłaby i zdradziła swoją pozycję, a cały plan poszedłby na marne. Na szczęście jakoś udało jej się powstrzymać.
Jeszcze nie teraz. Muszę poczekać jeszcze chwilę... - próbowała uspokoić się w duchu z nadzieją, że Fanny nic się nie stało.

"Kurwa!" Krzyknęła po czym starała się szybko podnieść z ledwością plując przy tym krwią. "Byłam za wolna"- pomyślała. Już dawno nie stoczyła żadnej walki, ale ta porażka ją tylko napędziła. Już się nie wahała, jej wzrok zamienił się w żądzę mordu i była gotowa zabić go bez wahania. Szybko wyjęła z kieszeni...kompas i krzyknęła zaklęcie: " Kogane no ranshin ban! Odore!
Nagle wokół kompasu zrobiła się niebieska aura, wyglądała jakby pobierała energię z otoczenia, jednak sam kompas zaczął emanować energią i szybko przebrał kształt ostrza.Fanny śledząc ruchy nici próbowała uniknąć i miała teraz za cel ścięcie ich.

Koleś zachrumkał ze śmiechu.
-U, widzę, że zaczynamy na poważnie, to i ja zacznę. Obserwuj tatusia...
Oblizał lubieżnie bok igły nie spuszczając wzroku z Fanny.
-Harinezumi...- prawie całą igłę nagle pokryły metralowe igły. Mężczyzna tym razem zamachnął się dużo mocniej. Zbliżył się o kilka kroków i ponownie rzucił- tym razem dużo groźniejszą igłę. Jak zwykle wprawiał ją w wachania.

Fanny nie tyle co próbowała odskakiwać próbując uniknąć igły, ale też starała się też biec w stronę wysokiego drzewa. W pewnym momencie,  wskoczyła na pień drzewa i odbijając się leciała w stronę wroga jednak z ostrzem nieukierunkowanym ku niemu tylko właśnie nici.

Na ten moment właśnie czekała. Mężczyzna był teraz skupiony na Fanny i prawdopodobnie nie spodziewał się ataku z głębi lasu od kogoś kto już dawno stąd uciekł. Foe wychyliła się delikatnie, bardzo delikatnie nie odsłaniając się praktycznie, tylko na tyle, aby upewnić się pozycji zarówno jego jak i swojej towarzyszki, by na pewno przypadkiem nie zrobić jej krzywdy. Naciągnęła cięciwę i wyszeptała zaklęcie: ~ribon no keimusho~ Grad różowych strzał zakończonych ślicznymi wstążkami poszybował w stronę mężczyzny od strony jego pleców. Oczywiście zostanie w obecnym położeniu byłoby najbardziej idiotyczną rzeczą jaką Foiel mogłaby teraz zrobić, przemknęła się więc bezszelestnie, aby schować się gdzieś dalej. Nie czekając na wynik pierwszego czaru wystrzeliła ponownie tym samym zaklęciem, tym razem od przodu, po czym znowu zmieniła pozycję. Któryś ze strzałów musiał trafić.. prawda?
----------------------------------------
100MM - 20MM = 80MM

Fanny tym razem dużo bardziej zwinnie ominęła broń przeciwnika. Z pełną finezją ruchów wyskoczyła w powietrze i nie minęło wiele jak jej ostrze spotkało się ze stalową nicią. Jednak nie udało się jej przeciąć. Widocznie była zbyt mocna. Jednak siła nacisku Fanny spowodowała, że broń poszybowała do góry, aby po chwili lecieć niekontrolowanie do właściciela. Ten chciał uniknąć własnej broni, lecz ni stąd ni z owąd zza jego pleców wypełzy magiczne wstążki, które skutecznie skrępowały jego ruchy. W ostatniej tylko chwili zdąrzył odwołać pomniejsze igły okalające tę wielką, aby nie stać się dziurawym jak ser szwajcarski. Po chwili znalazł się z hukiem na ziemi, cały obolały.

Zza krzaków wybiegła mała dziewczynka ubrana na różowo z brązową płachtą i brązowymi, długimi, sterczącymi warkoczykami. Za nią szła powoli wystraszona smukła, wysoka kobieta w szarej sukience do ziemi i z długimi, prostymi, czarnymi włosami.

-No-nie-wie-rzę!- pacnęła się w czoło dziewczynka i krzyknęła piskliwym głosikiem.
-Dałeś się pokonać nowicjuszom, a masz niby rangę D! Osobiście poproszę mistrza, żeby cię zdegradował!- wystawiła jęzor.

Kobieta z tyłu zaraz się uspokoiła.
-Yare yare! Cóż za uzdolnione dziewczynki!- uśmiechnęła się serdecznie. Jej głos był zupełnym przeciwieństwem tej małej. Stonowany i łagodny. Bezgłośnie biła brawo na znak podziwu.

Foe widząc, że już raczej nic im nie grozi wybiegła radośnie zza drzew z ręką wyciągniętą do góry, by przybić Fanny piątkę. Wyglądała jak siedem nieszczęść w swojej ubłoconej sukience i z obdartą w kilku miejscach przez gałęzie skórą, ale mimo to twarz się jej śmiała.
- Wygrałyśmy! - krzyknęła. - Wybacz, gdybym tylko zareagowała nieco wcześniej... - dodała, mając oczywiście na myśli powalenie dziewczyny na ziemię przez ich przeciwnika.

Fanny sama stała w milczeniu, ale twarz wyraźnie pokazywała emocje: " Wiedziałam! Wiedziałam, że nie uciekniesz, dziewczyny twego pokroju są takie upierdliwe". Jednak była zbyt zdziwiona sytuacją, żeby dalej się gniewać.

Mała przystawiła palec do ust i wyglądała na zdziwioną.
-Hmm... cześć, nazywam się Baluu, jestem potężnym magiem gildii Hotaru no Hikari- machnęła teatralnie swoją płachtą.
-A to jest...- wskazała na pokonanego- Baster i widocznie się w was zakochał, bo...- zrobiła głupkowatą, przemądrzałą minę- widziałam jak walił sobie w krzakach gapiąc się na was.
Mężczyzna zaczął się histerycznie szarpać we wstążkach i coś niezrozumiale mruczeć.
Kobieta w sukni zakryła usta z przerażenia i się zaczerwieniła.
-Baluu! Skąd znasz takie brzydkie słówka!?- spojrzała się na nowopoznałe i odrząknęła cicho.
-Jestem Sylia, miło mi was poznać!

Twarz Foeil zrobiła się cała czerwona gdy usłyszała wypowiedź dziewczynki. "Brr.." Ponadto, biedna, zupełnie się zestresowała stojąc przed tą dwójką - sprawiały wrażenie naprawdę silnych... Na dodatek były z jej wymarzonej gildii! A ONA WŁAŚNIE POBIŁA ICH KOMPANA. "No świetnie." Mimo to spróbowała:
- Ja um, bardzo mi miło, to jest.. Jestem Foe, znaczy... Foeilgwearh - bąknęła nie do końca mogąc się wysłowić. - Ja.. bardzo chciałabym dołączyć do Waszej gildii! Jeśli.. jeśli to możliwe oczywiście, po tym, co zrobiłyśmy...

(d/t) Asuka przechadzała się ścieżkami lasu, jak to miała w zwyczaju. Potrafiła obejść go kilka razy w jeden dzień. Była już dosyć późna pora, więc postanowiła zawrócić i udać się gdzieś by wypocząć przed następnym dniem bezcelowej wędrówki. Nagle usłyszała odgłosy walki.
Kto chciałby zapuszczać się w ten las o tej porze?, pomyślała i udała się by zbadać co dzieje się w źródle całego tego hałasu.
Gdy zbliżyła się na tyle by widzieć co się tam dzieje walka dobiegła końca i widziała jedynie 4 dziewczyny rozmawiające ze sobą oraz jednego mężczyznę, który z jakiegoś powodu był związany wstążkami. Wygląd oraz poza wymuszona wstążkami trzymającymi kończyny które przybrał wymuszały uśmiech na twarzy, który ciężko byłoby ukryć. Asuka schowała się za jednym z większych drzew po czym zaczęła przysłuchiwać się rozmowie.
Lepiej, żeby nikt mnie nie zauważył, lecz chcę wiedzieć co tu się stało, mówiła sobie w myślach wciąż stojąc za drzewem.

-"Foeil! Na mózg ci się rzuciło? Naprawdę chcesz wstąpić do tej bandy zboczeńców?" Pouczyła dziewczynę. Zastanawiało ją. jak po tym wszystkim ona chce wstąpić do tej gildii. Fanny od początku miała groźne nastawienie do nich.

Baluu naburszmuszyła się, podwinęła rękawy i wielkimi krokami podeszła do Fanny.
-Kogo nazywasz bandą zboczeńców... MAŁA!?
Spanikowana Sylia podbiegła do Baluu i złapała ją od tyłu za ramioma.
-Baluu, uspokój się!- poprosiła delikatnym głosikiem- Myśle, że pora już spać. Jeśli nie macie gdzie, możecie spać w naszym namiocie, jesteśmy rozbici niedaleko. Obiecuję, że Baster będzie spał po mojej stronie pod nadzorem. Tak swoją drogą... Mogłabym cię prosić o uwolnienie go? Myślę też, że po pokazaniu swych umiejętności nie ma wątpliwości, że możecie wstąpić do gildii.

Oh - Foeil popatrzyła na mężczyznę wciąż oplecionego jej wstążkami. Zupełnie o nim zapomniała podekscytowana rozmową z kobietami. W sumie to całkiem mu w nich było do twarzy... No, w każdym razie wyglądał o wiele przyjaźniej. - Robi się. - przesunęła palcem przez całą długość łęczyska łuku, sprawiając, że wstążki rozprysnęły się na drobniutki świecący pył, a następnie zwróciła się do Fanny:
- Oczywiście, że chcę! Przecież to Hotaru no Hikari! A może dołączysz tam razem ze mną? Byłoby cudownie gdybyśmy mogły obie tam wstąpić i razem ćwiczyć i chodzić na misje! Założyłybyśmy drużynę, a potem... - rozmarzyła się Foe.

-"Nie jestem tutaj, żeby szukać gildii, ale mam do nich sprawę, więc jeszcze zostanę, żeby dopytać się ich o kilka rzeczy"

Cóż, nic tu po mnie. Ot kolejna osoba chciała dołączyć do Hotaru no Hikari, pomyślała Asuka. Starając się nie nadepnąć na leżące wszędzie gałęzie postanowiła wycofać się i znaleźć dobre miejsce by odpocząć. Pomimo opanowania i koncentracji trąciła butem jedną z gałęzi, która wydała z siebie donośny trzask.
Czemu zawsze jak staram się zachowywać cicho to muszę wywołać hałas, skarciła się w myślach i czekała na nieuniknione.

MężczyNa siedział obolały i zdezorientowany.
Sylia się bardzo ucieszyła. I zaczęła znów z radości bić bezgłośne brawo.
-Ooh, jak miło! A więc obie zmierzacie do nas! Przygotuję gorącej herbaty jak wrócimy!
-Ja bym jej nie ufała...- spojrzała się z wyrzutem na Fanny Baluu.
Nagle usłyszała łamiącą się gałąź. Bez namysłu zrobiła salto za siebie i po sekundzie stała przed Asuką. Założyła ręce.
-Śledzisz nas?- zrobiła wyczekującą minę i zaczęła rzuć. Widocznie miała gumę w ustach. Zrobiła wielkiego jak pięść, różowego balona, którego zaraz schowała spowrotem do buzi.

-Ja... cóż... eee.. - początkowo Asuka nie mogła się wysłowić, gdyż tak nagłe pojawienie się przed nią Baluu kompletnie ją zaskoczyło.
-Kiedy chodziłam sobie po lesie usłyszałam odgłosy walki, więc z czystej ciekawości udałam się w ich stronę. - zaczęła zmieszana - To nie tak, że was śledzę! Po prostu nie chciałam się mieszać w nie swoje sprawy, ale ciekawość wzięła górę i chciałam się dowiedzieć co o tej porze robi tutaj tyle ludzi...

-Czaję.- odpowiedziała Baluu i ruszyła spowrotem do kumpli.
-Baluu! Co się mówi?- skarciła ją anielskim głosem Sylia.
Dziewczynka przewróciła oczami z zażenowaniem.
-Sorki...- dodała od niechcenia.

-Dobrze. Tak więc kładziemy się spać, niedługo ranek. Jeśli nie masz gdzie się podziać dla ciebie też się znajdzie miejsce w namiocie.- skierowała słowa do Asuki i podsumowała je ciepłym uśmiechem.
-W tym sęk, że miejsca nie ma...- wtrąciła się Baluu, ale Sylia tylko pacnęła ją w łepetynę.

(Możecie pisać na co się decydujecie i od razu o tym jak rano nastaje i jest powrót i można już wyjść z tego tematu, jak wiemy, używając opcji z/t. Możecie od razu trafić do głównej sali w gildii)

-Cóż... Miałam udać się gdzieś w głąb lasu i zasnąć w pierwszym lepszym miejscu, lecz jeśli znajdzie się miejsce przynajmniej przy ognisku będzie to dla mnie miła odmiana - odpowiedziała Asuka. Widać było, że nie widziała łóżka już kilka dobrych dni. Jej ubiór był mocno zniszczony oraz zabrudzony - typowe ślady dla kogoś, kto śpi pod gołym niebem.
-Jeśli nie sprawi to kłopotu to z chęcią do was dołączę - dodała uśmiechając się.

( d/t ) - Ah i znowu tutaj... - westchnęła opierając się o wysokie drzewo. Miała znaleźć bransoletę obok chaty leśnego dziada. Ale gdzie była ta chata? Nie widziała tu wcześniej żadnej. Może to jedna z tych, które ukazują się tylko w pewnych okolicznościach? Na przykład tylko o północy? I kim właściwie był leśny dziad? Raczej nikim zbytnio przyjaznym skoro dzieci się go bały...
- No nic, trzeba brać się do roboty. - poprawiła sobie łuk przewieszony przez ramię i zaczęła podążać najmniej zarośniętą ścieżką rozglądając się w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów.

Mimo, że uważa się, że łatwo się tu zgubić, Foe rozpoznawała niektóre miejsca z poprzedniego razu. Jednak musiała zapuścić się znacznie głębiej. Las, bo można to już było tak nazwać, był pełen życia. A to mignęły dwie wiewiórki, a to w oddali myknął zając. Lecz ani śladu Leśnego Dziada.
Po około 20 minutach wędrówki i przedzierania się przez zeschłe gałęzie i inne upierdliwości, dotarła na ścieżkę! Rozwilającą się ścieżkę. Ścieżka po lewej prawdopodobnie prowadziła w mniej zalesiony obszar, wiał też stamtąd chłodniejszy wiaterek. Ścieżka po prawej nie zdawała się rzednąć w gąszcza, wydawała się jednak bardziej wydeptana, były na niej również ledwowodoczne ślady łap zwierzęcia z rodziny psowatych.

Foe bez wahania wybrała prawą ścieżkę. Wyglądała co prawda bardziej niebezpiecznie, ale jednocześnie chyba była bardziej uczęszczana. Kto wie, może chłopcy tu byli, a może przechadzał się nią sam Leśny Dziad? Zresztą, co to za przygoda, kiedy wybiera się najbezpieczniejszą opcje! Ruszyła więc przed siebie wypatrując znaków życia, czy to dzikich zwierząt, czy tajemniczego dziada, z nadzieją, że jeżeli go znajdzie będzie trochę bardziej ubrany od mężczyzn, których spotkała do tej pory.