Gęsty Las w Górach

Jest to gęsty las znajdujący się w górach Shinyamamori. Na obrzeżach jeszcze jest widno i spokojnie, lecz w głębi jest bardzo mało światła, z powodu gęstej korony drzew i tylko gdzie nie gdzie przebija się słońce. Można spotkać tam masę dzikich zwierząt, które jednak dobrze wiedzą jak się ukryć przed łowcami, bądź... jak dobrze zaczaić się na ofiarę. Na ziemi jest bardzo bogata ściółka, pełno liści, gałązek i grzybów.

Shin, Giseigo, Deiś, Fanny d/t (dziobak też)

Wszyscy dotarli przed las.
-To chyba o tym miejscu mówiła zleceniodawczyni. Na samą myśl o wejściu do tego lasu przechodzi mnie gęsia skórka. Musimy...- nagle rozległ się krzyk.
-I pamiętajcie! Pan chciał akurat JEGO, więc nie ważcie się go zgubić, albo stracić. Nie mamy czasu, więc musimy przeprawić się przez ten las.- wszyscy zobaczyli mężczyznę, który to mówił. Był to dosyć umięśniony, rosły mężczyzna, z naszyjnikiem gildii Shumertsaa. Reszta, do której mówił, a było to trzech mężczyzn, jeden z krótkim łukiem i dwu, z wielkimi maczetami:

Koło domniemanego maga stał mężczyzna, wychudzony, pobity, w łańcuchach na rękach i nogach.
-Z przodu idzie dwóch, oczyszczając teren. Ja będę szedł z nim, a koło mnie łucznik, wy idźcie kilka metrów za mną i pilnujcie pleców. Jazda.

Mag wszedł z Henrykiem i łucznikiem, a dwaj wojownicy stali chwilę przed lasem, po czym ruszyli za nim, aby zachować dystans jaki kazał.
Wszyscy mieli na sobie wcale nie tanie, czarne zbroje.

- Szybko się znaleźli - szepnęła Giseigo odprowadzając wzrokiem zbójów. - Chociaż tyle dobrze. A ja mam jeszcze jedną wiadomość.
Uśmiechnęła się szeroko i odwróciła do Shina:
- To mówisz, że boisz się tam wejść? Czyli rozumiem, że nie odwiedzisz mnie w moich skromnych progach?
Powiedziawszy to stanęła w miejscu, gdzie las gęstniał i zrobiła ukłon z zamaszystym gestem rąk pokazując na las, niczym gospodyni zapraszająca gości na salony.
- Poznajcie mój dom ;D To co? Idziemy? Zdobycz czeka :3

-Ale zadupie, a myślałam, że to ja na wiosce mieszkam. Stwierdziła tylko Fakty Fanny.

- Sorry, podwórko mi trochę zarosło - przyznała Giseigo. - Mój dom jest w tamtą stronę - machnęła ręką w kierunku górnego prawego skosu. - Po misji zapraszam na napar z suszonych leśnych kwiatów.
Ale tymczasem nie możemy stracić tamtych z oczu. I trzeba obmyślić jakiś plan działania.

Siedziała nieco za nimi i kierowała spojrzenie na każdego z nich. Naprawdę już nie miała pojęcia, co tutaj robi z tymi ,,ludziami".
- Ehm... co ja mam robić? - Trochę płynniej mówiła proste słowa, na razie te dłuższe i trudniejsze sprawiały jej kłopot. W dodatku nie znała za dobrze znaczenia trudniejszych słów.
Przekrzywiła nieco mały łebek i zmarszczyła lekko nos.

(Nie umiem zmniejszyć banneru na komórce :/)

( łap :3 )

(Dziękuję ślicznie ;3)

Giseigo zamrugała i spojrzała z zaskoczeniem na smoka.
- No tak, racja... Należałoby pilnować Deiś, żeby przypadkiem nie wpadła w ich ręce.
- Lepiej, żebyś nie szwendała się teraz sama, zwłaszcza, że twoje skrzydła nie są w pełni zdrowe - dodała bezpośrednio do Deiraery.

Skupiła uwagę na Giseigo i zmarszczyła nieco mocniej nosek.
- Szwen...dała?


(Liiitooościii! Zmień podpis ;^; )

- No wiesz, wałęsać się, włóczyć, błądzić, chodzić bez celu... - wyjaśniała Giseigo. - Rozumiesz?

- Chyba tak... czyli po prostu nie chodzić sama?

- Można tak to nazwać.
Odwróciła się do Shina:
- Co tak milczysz? Zatwardzenia dostałeś czy co? ._.
- O MÓJ BOŻE! <'0'>- zawołała szeptem, udając przerażoną. - Nie mów, że ty tak biegłeś z biegunką, a my jak te ostatnie ciołki za Tobą popędziłyśmy! <'0'>

Shin aż przekręcił nieświadomie głowę, rozczulając się nad rozmową smoka i Giseigo. Ale zaraz się ocknął na słowa Giseigo skierowane wobec niego.
-Dobra, musimy rozbić ich szyk! Giseigo, wiele razy wspominałaś, że byś użyła mocy, ale nie chciałabyś, żeby inni w pobliżu też ucierpieli, więc masz moc bardziej obszarową, tak? Może dobrym pomysłem byłoby, żebyś pobiegła przez las, który dobrze znasz i przegoniła ich, a potem jakoś zaskoczyła tych "dwóch" co idą z przodu? Wtedy też ktoś by zajął się tymi dwoma z maczetami z tyłu, a kolejny ktoś zaatakował maga i łucznika i odebrał Henia, ale... o boże, czy sobie poradzi ten ktoś ostatni? Poza tym ci wojownicy sami wyglądają na zaprawionych w boju...

- Zgadza się, moje zaklęcie działa obszarowo i wybredne w doborze osób, które dostaną, nie jest. Dostaje się każdemu, kto znajdzie się w zakresie działania zaklęcia.
Mogę przemknąć przodem i zdjąć tamtych. (nie przyjmowała nawet do wiadomości, że miałoby się nie udać, lepiej myśleć optymistycznie). Co do maga i łucznika... Myślę, że jak mi i temu, kto zajmie się tymi z maczetami, uda się ich pokonać, wrócimy pomóc w walce.
Na rękę nam to, że idą oddzieleni od siebie na dystans,więc jak zdejmiemy jednych, to drudzy moga się nie skapnąć, że coś jest nie tak.

Machnęła nieco ogonem, patrząc na nich z zainteresowaniem. Oczywiście, że przekrzywiała łebek. A to w lewo, a to w prawo.
Szyk? Obszarowy? Maczety? Łucznik? Zaprawiony w boju? Zakres działania zaklęcia?
Były jeszcze inne słowa, których móżdżek małej gadziny nie pojmował, ale już się pogubił. A była taka sytuacja, że nie było stosowne pytać o ich znaczenie.
Wszakże mogłaby im pomóc, ale nie wiedziała jak. W dodatku miała nieco chore skrzydła, więc tylko by im przeszkadzała.
Wydała z siebie ciche westchnienie i wyprostowała głowę do poziomu. Po chwili podniosła się z ziemi i stanęła na nogach, by coś dostrzeć zza krzaków. Nic nie dostrzegła z racji rozmiarów kota. Parsknęła cicho, jakby z niezadowoleniem i siadła na zadzie, trzymając przednie łapy na klacie.

-Czyli prościej mówiąc: Pokonać poboczne suki i przechwycić Heńka? Fanny wyprostowała lewą dłoń i uderzyła w nią prawą pięścią. Wydawała się, jakby chciała im zakopać tyłki. Wyglądają na frajerów w porównaniu do Trio. W 3 powinniśmy sobie poradzić. Oznajmiła pewnym tonem.

-Co racja, Dziobak nie poradzi sobie w boju na tak zalesionym terenie, ale nie zapominajmy o panny smoczycy.- skierował się w stronę Dei- I jak? Słyszałem, że smoki to magiczne istoty, na pewno coś potrafisz.- uśmiechnął się i kontynuował- Początkowo myślałem, że ja i smoczyca zaatakujemy tych z tyłu, ale jednak jest mała i czarna, więc lepiej sobie poradzi w głębi lasu, gdzie jest ciemno i trudno będzie ją dostrzec. Ja za to nie mogę iść walczyć na środek, bo moja magia mi nie pomoże w walce na dystans, swoją drogą, muszę to dopracować, a więc co by nie było ja atakuję tych z tyłu, Giseigo tych z przodu. A więc Fanny i smoczyco, pójdziecie na środek? Teraz decydujmy i ruszajmy, a ja tylko przed tym rzucę czar szybkości na siebie i jedną osobę, na więcej nie starczy mi na całą walkę magicznej mocy.

- Na mnie nie musisz, znam tą część lasu jak własną kieszeń i jestem zwinna. Jak już to bardziej bym proponowała na Dei, ma ograniczoną swobodę ruchów przez te skrzydła, więc może się jej przydać dodatkowa szybkość, gdyby musiała uciekać. Odpukać. Fanny też sobie poradzi, prawda? Zresztą sam zdecydujesz.
Dobra! To ja śmigam do tamtych z przodu, postaram się uporać z nimi jak najszybciej i wrócę pomóc dziewczynom. Lecę, bo jeszcze stracę ich z oczu.
Nie czekając na odpowiedź wbiegła do lasu. Nie biegła jednak po ścieżce, która i tak była torowiskiem przeszkód w postaci zwalonych pni, wystających konarów, pajęczyn, czy czego tam jeszcze. Zamiast tego ze zwinnością kota wdrapała się na drzewo i przemykała po gałęziach, skacząc cicho z jednego drzewa na drugie. Jej brązowe ubrania dobrze ją maskowały wśród liści.
W dole mignęły jej sylwetki tych z maczetami. Postanowiła zrobić lekki łuk, żeby obejść tych ze środka. Nie byłoby jej na rękę, gdyby któryś z tej dwójki ją zauważył. To by im pokrzyżowało plany.
Jak postanowiła, tak zrobiła. Ominęła z daleka maga i łucznika, aż dogoniła dwójkę zbójów idących na przedzie. Zatrzymała się na gałęzi drzewa kilka metrów przed nimi, ukryta za liścmi, kucnęła i czekała.

- Czekaj, ja mam pomóc? Ale... nie umiem za bardzo... czarować?
Spojrzała z skoncentracją na Shina, krzywiąc się nieco.

(Idę spać, branoc ;* - 00.38)

-Giseigo! Szybka! O_O To ja też idę, nie ma co zwlekać. Fanny była niska, i miała ubiór wtapiający się w kolor krzewów. W dodatku była zwinna, więc zwykle ciężko ją zauważyć, jak przemyka. Miała zamiar zaatakować z zaskoczenia i jak najszybciej uporać się z przeciwnikami. Pozostało teraz czekać an rozwój wydarzeń. (Koin mozesz eseja troche w moim imieniu walnac)

-Łoa, Giseigo chyba jest w swoim żywiole, ahaha. Dobra, to Fanny i Dei, atakujcie środek. Pozwolisz?- spytał i zbliżył się do smoczycy- Supeedo appu (speed up)!- wzniósł palec, który lekko zalśnił na końcówce na niebiesko i dotknął delikatnie nim smoczycy- to bardzo podniesie twoją szybkość, nie potrafię ci powiedzieć jak masz pomóc Fanny, ale myślę, że twoje serce ci podpowie podczas akcji. Powodzenia wam!- po chwili rzucił ten sam czar na siebie, zarzucił na siebie kupioną na targu w Chibanie czarną, długą szatę- To będzie takie efektowne, hihihi- przyłożył rękę do ust i zaśmiał się z podnieceniem, po chwili odchrząknął i powiedział głośno z udawaną powagą- To ukryje moje bronie i tarczę przed wrogami, pf.- i pobiegł z wielką prędkością za dwoma złoczyńcami z tyłu.

Giseigo

Dwóch napakowanych mężczyzn szło przed siebie żwawym, lecz nie za szybkim krokiem przed siebie, w rękach mieli maczety, takie same jak dwaj ostatni. Gdy usłyszeli tylko jakiś szmer w krzakach, natychmiast go ścinali. Ich bronie wyglądały na nadzwyczaj ostre i mocne. Mieli też identyczne jak reszta, wytrzymałe, czarne zbroje na sobie, które jednak ochraniały głównie ciało, odsłaniając górną część szyi, dłonie i stopy. Giseigo czekała w milczeniu. Mężczyźni właśnie koło niej przechodzili...

Shin

-Ooooooooj!- krzyknął chłopak i rzucił w jednego kamieniem, który odbił się od twardej zbroi. Schował za płaszczem przygotowane dwa miecze, krótki i długi, oraz małą tarczę.
-Co to kurwa?- odwrócili się- To jakiś knypek, zajmę się nim, ty idź dalej.- powiedział jeden i ruszył w stronę Shina, spluwając z pogardą na bok, a drugi po prostu wszedł do lasu.
-Kso!- na głowie Shina pojawiła się kropla zażenowania- Miałem ich zatrzymać obu!- powiedział do siebie szeptem- Ale ten obrzydliwy brutal co splunął i idzie do mnie.. jest taki sexy...- w oczach Shina pojawiły się serduszka- NIE! Zniszczyć go! Jebani łowcy!- wrzasnął a mężczyzna spojrzał na niego ze zdziwieniem, wyciągnął maczetę i ruszył na chłopaka z wrzaskiem.

(100-30-10=60MM)

Fanny i Dei

Obie ruszyły do lasu, aby dogonić maga, łucznika i Henia. Napalona na walkę, pewna siebie Fanny i pełna wątpliwości Dei, która zdziwiona pędziła niczym wiatr (dzięki czarowi Shina). Szybko ich dogoniły, bo nie miały też zbyt daleko, a były szybkie i zwinne. Przyczaiły się z daleka. Mag szedł zadowolony po ich stronie. W środku szedł Henryk, niewolnik, a obok Henryka łucznik z napiętą cięciwą, rozglądający się za potencjalnymi wrogami. Wiele metrów z przodu było dwóch oprychów i Giseigo, a daleko z tyłu innych dwóch, oraz Shin.
Każdy miał do wykonania swoją misję i one się właśnie teraz zaczynały.

Fanny  wyprzedziła ich nieco, żeby móc zdążyć wspiąć się na drzewo i gdy będą blisko, zrzucić zmaterializowane sztyleciki z gałęzi od góry na przeciw celu, tak, żeby nie było wiadomo z której strony poleciały, a następnie szybko zeskoczyć w dół i zaatakować  pierwszego wroga swoim sztyletem. Jednak ma problem z dystansowymi atakami, więc uważała na łucznika. Smoka zostawiła w ukryciu i starała się sama zapanować nad sytuacją, nie mieszając do tego zwierzaka. A przynajmniej taki plan miała.

Walka z bronią raczej odpada. Ten mały sztylecik nie byłby wyzwaniem dla tych maczet. Zresztą widać, że mają ode mnie większe doświadczenie w posługiwaniu się nimi. Muszę wymyślić coś innego i to szybko.
Zmarszczyła brwi. Nagle, w krzakach nieco z boku coś jej zamigotało, zaprzątając jej myśli. Zmrużyła oczy i po chwili wybałuszyła je szeroko nie wierząc w to co widzi. Przecież... przecież to jest Bowiem to, co tak migotało, było dość rzadką i niezbyt znaną rośliną o połyskliwych dzwonkowatych drobnych kwiatkach mieniących się srebrzyście. Roślina, która przyciągała swoim pięknym wyglądem każdego, kto nie był wystarczająco zaznajomiony w florę kraju. Przecucie Giseigo mówiło jej, że zbiry na roślinkach się zbytnio nie znają. Ale Giseigo się znała. I bardzo dobrze wiedziała, że roślina ta jest dwulicowa. Jej piękno bowiem było tylko przykrywką, pod którą skrywała się inna niebezpieczna właściwość: silna trucizna powodująca paraliż u każdego, kto ją skosztuje. Nazywała się Srebrnik.

To czas na małe przedstawienie. Oby się dali nabrać.Giseigo zeskoczyła na ziemię i ostrożnie, żeby nikt jej nie usłyszał zakradła się w stronę srebrnika i przy pomocy sztyletu odcięła jeden z kwiatów. Następnie schowała go do jednego ze swoich niebieskich woreczków, ostatniego, który był jeszcze pusty, ale tak, żeby kwiat trochę wystawał, przybrała minę niewinnej dziewoi jak Czerwony Kapturek idący do babci i wyskoczyła z krzaków kilka kroków przed idącymi zbójami trzymając w wyciągniętej przed siebie ręce woreczek z kwiatem, niczym trofeum.
- MAAAAM!!!! JEJKU W KOŃCU GO ZNALAZŁAM!!! OMATKOJANIEMOGEBEDEBOGATA!!! BOŻE NIE WIERZE! KWIAT ŻEŃSZE...AAACH!!! - udała, że dopiero zauważyła zbliżających się mężczyzn, wytrzeszczyła oczy w udawanym lęku i ostentacyjnie przycisnęła woreczek do piersi. Grając przerażoną dziewoję, zrobiła krok w tył, cały czas przyciskając do siebie kwiat. Rozejrzała się na boki, niby szukając ratunku, po czym, nie znajdując go (oczywiście), znów spojrzała ze "strachem" na idących w jej kierunku zbirów.

Spojrzała na Fanny, która wspięła się na drzewo, potem zaś skierowała ciekawskie spojrzenie w kierunku dwójki ludzi. Jeden był jakimś ,,łucznikiem", trzymał dziwny przedmiot w dłoniach. Natomiast drugi posiadał zdolności magiczne, co klasyfikowało od razu go na maga.
Rozejrzała się po otoczeniu i jej ślepia błysnęły, kiedy dostrzegła niedaleko smoczy kwiat. Roślinka wyglądała jak szyszka w kolorze fioletowo-niebieskim. W dodatku była miękka w dotyku w przeciwieństwie do tradycyjnych szyszek.

Był to przysmak smoków, coś w rodzaju kocimiętki, ale nie upijała za bardzo. W dodatku smoczy kwiat mógł nieznacznie podnieść ogniste zdolności gada. W tym naturalny ogień, którym zieją praktycznie wszystkie smoki.
Gdyby zjadła ową roślinkę, mogłaby wypuszczać małe jęzory ognia, czym mogłaby zaskoczyć wrogów.
Znany był fakt, że pisklęcia nie potrafią atakować ogniem w obronie. Ogólnie to były bezbronne.