Targ w Chibanie

Piękne kolorowe domy zbudowane w tradycyjnym, starym stylu, po środku fontanna w postaci plującego wodą delfina, wyskakującego z oceanu, latające, proszące się o okruszki ptaszki i tłumy handlarzy i klientów, na krańcach targu jest bardziej swobodnie i można odsapnąć we względnej cichy na kamiennej ławeczce. Cały targ wyłożony jest kostką kamienną z pięknymi malunkami z życia codziennego mieszkańców. Często też można spotkać tu akrobatów, wróżki i drobnych złodziejaszków. Przechadzają się też uliczkami straże miejskie, które raczej nie lubią kłopotać się drobnymi przestępstwami.

- Przepraszam, czy chciałyby Panie kupić trochę ziół... - niewysoka brunetka w brązowym płaszczu odprowadziła wzrokiem kolejną grupkę pospiesznie oddalających się kobiet. To już zaczynało działać jej na nerwy - co kogoś zagadnęła, to czmychał rzucając jej pełne niepokoju spojrzenie. Yyyych... czy ja wyglądam jakoś podejrzanie czy co? - mruknęła pod nosem i przyjrzała się uważnie trzymanym w ręku woreczkom. W środku znajdowały się starannie wyselekcjonowane, własnoręcznie zebrane zioła lecznicze, które znaleźć można tylko w Shinyamamori. Specjalnie je zebrała, żeby je sprzedać na targu, ale najwidoczniej nie było to takie łatwe, jak sądziła.
- No szlag by to! Co ja jestem?! Dilerka jakaś czy co?!

Ludzie chodzili pospiesznie w tę i z powrotem, nawet w oddali niósł się gwar ich rozmów i krzyków przekupek. Na ramieniu Giseigo usiadł maciupeńki ptaszek i spojrzał w jej oczy błagalnym wzrokiem.
Przed Giseigo zatrzymała się zakochana para trzymająca się za ręce. Na początku się całowali i wlewali sobie tysiące komplementów. W ich relacji zawartość cukru przerastała nawet zawartość cukru w coca coli. Jednak po chwili, ni stąd, ni zowąd kobieta lekko pacnęła mężczyznę w twarz.
-A... czy ty mnie czasem nie zdradzasz?
-Ale co ty tak nagle?
-No bo... sama nie wiem...- i pobiegła przed siebie zalana łzami. Mężczyzna zdezorientowany stał przez chwilę w miejscu zszokowany, zaraz spojrzał na Giseigo, wrzasnął na nią i pobiegł za dziewczyną.
Za nimi stał spokojny mężczyzna średniego wzrostu i o szczupłej sylwetce. Wyraz twarzy miał znudzony. Ale widać, że obserwował parę. Miał ogromne oczyska i wielkie, szerokie, nisko usadowione usta. Jego twarz przypominała pysk żaby. Wyglądał na lekko znarkotyzowanego. Rozglądał się po ludziach wokół siebie.
Dwie przekupki, które do tej pory pokojowo zachwalały własny towar przed klientem, najpierw zaczęły się wzajemnie szturchać, aż klient je zwyzywał i uciekł. Żabotwarzowy mężczyzna uśmiechnął się niemrawo kiedy usłyszał Giseigo.
-Ktoś coś mówił o dilerce?

Giseigo ze zdziwieniem patrzyła za mężczyzną odbiegającym za jakąś dziewczyną.
Dziwna parka.... Pokręciła głową i znieruchomiała, bo oto dostrzegła zbliżającego się do niej faceta o żabiej twarzy. Ścisnęła mocniej trzymane w ręku woreczki.

Żabi człowiek podszedł bliżej.
-Milczysz...- stwierdził ochrypłym głosem.
-Lubię takie...- zaśmiał się i ze śmiechu puścił bańkę nosem.
Ptaszek z ramienia Giseigo szybko odleciał.
Wszyscy ludzie stojący za przybyszem z powodu jakichś błachostek zaczęli się kłócić, aż w końcu teren w promieniu 5 metrów wokół niego po prostu opustoszał.
Giseigo poczuła w sobie nieprzyjemne uczucie... nie wiedzieć czemu, zaczęła w sobie czuć złość, chociaż nie potrafiła określić jej źródła.

Zacisnęła pięści aż zbielały jej knykcie. W oczach pojawiły się łzy złości. Wszystko wokół zaczynało ją coraz bardziej wkurzać. A najbardziej działała jej na nerwy stojąca przed nią ta żabia paskuda rechocząca żabim śmiechem. "Rehehe! Rehehe!" - rechot odbijał się jej w uszach wzmagając wściekłość. I chyba przez to, zanim się zorientowała, co w ogóle robi, jej ręka bezwiednie powędrowała w górę z całej siły zdzielając mężczyznę w tą żabią twarz.

Mężczyzna padł na ziemie i oblizał twarz swoim przeogromnym językiem.
-Możemy to zrobić bardziej na ostro.- zaczął szczerzyć swoje żółte, zbyt duże zęby a z nosa poleciała kolejna bańka.
Ludzie z daleka to zobaczyli i zaczęli głośno komentować, ale trudno było cokolwiek zrozumieć ze słów setek ludzi.
Mężczyzna nie wstając z ziemi skupił wzrok na jednym z woreczków, które trzymała Giseigo. W niesamowicie szybkim tempie zaczęły zlatywać się muchy, zanim zauważyła jedna już siedziała i 5 innych próbowało usiąść na woreczek.
Światło w nieopodal stojącej budce zaczęło gasnąć i włączać się.

Giseigo próbowała odpędzić natrętne muchy. Coś tu jest nie tak... - pomyślała. Ten koleś jest podejrzany Szybko ogarnęła wzrokiem otoczenie. Gapie stali wystarczająco daleko, żeby mogła to zrobić bez włączania w to niewinnych ludzi. Jeśli jej plan się powiedzie, powinna mieć 10 sekund - wystarczająco czasu, żeby uciec. Uśmiechnęła się z przekąsem. Sam tego chciałeś...
- Gitaigo! - krzyknęła.

Mężczyzna poczuł, że coś w nim się zmieniło. Dziewczyna widząc wyraz jego twarzy dała dyla. On wstał, a raczej próbował... ale padł na ziemię i złapał się za krocze.
-Co do... co ty za magii używasz?! Zapamiętaj imię Erica! Eric cię znajdzie!!!!
Dziewczyna z wielką satysfakcją biegła przed siebie, dokąd zmierzała? Tylko ona znała odpowiedź.
(dostajesz 2 punkty doświadczenia za zręczną akcję i ucieczkę, haha XD)

Biegła nie oglądając się za siebie tak długo, aż zyskała pewność, że zwiała wystarczająco daleko i że nikt jej nie ściga. Zdyszana rozejrzała się wokół siebie. Miasteczko tętniło życiem. Giseigo zaśmiała się głośno i perliście. Usiadła po turecku na ziemi i zaczęła dotykać palcami leżące koło niej kamienie, przezierające z wyrw kamiennej kostki źdźbła trawy i kępki mchu. Według Giseigo każda, nawet najmniejsza i pozornie całkowicie bezdźwięczna rzecz miała swój głos, ale trzeba wiedzieć, jak sprawić, by przemówiła. Uwielbiała to. Jej palce śmigały zgrabnie, jakby grała na niewidzialnym pianinie. Z dotykanych przez nią kamieni, trawy i mchu zaczęła wydobywać się cicha, dźwięczna melodia.

Ludzie, jeden po drugim, zatrzymywali się przy dziewczynie i wsłuchiwali w jej melodię, nie dowierzając oczom w to co widzą... kobietę grającą na przedmiotach, które dźwięków takich powinny nie wydawać. Zaczęli nawet rzucać jej pieniążki, aż z nich uzbierała 50 ików.
(możesz czekać teraz na Mip)

Giseigo skończyła już grać i ważyła w dłoni monety, które rzucili jej przechodnie. Nie miała wcale takiego zamiaru, ale co się stało, to się nie odstanie. A pewnie ci ludzie poczuliby się urażeni, gdyby odrzuciła ich - można tak powiedzieć - dar. Otworzyła więc jeden z woreczków, który był pusty i wsypała uzbierane iki, po czym powiesiła sobie woreczek na szyi i schowała pod koszulką. Podniosła się i otrzepała. Zastanawiała się, co ma teraz robić. W dalszym ciągu nie sprzedała swoich ziół, lecz prawdę mówiąc nie miała teraz na to ochoty po ostatnim zajściu. Rozejrzała się szukając inspiracji.

d/t
Foeil od dłuższej chwili stała przy jednym ze straganów. Mimo, że obiecała wrócić jak najszybciej, wciąż nie spojrzała nawet na listę zakupów.
Od pierwszego wrażenia chibański targ wydał jej się wspaniałym miejscem - takim kolorowym i pełnym życia. Był zupełną przeciwnością ponurego parku Asendar, który poza siedzibą gildii, był jedynym odwiedzonym przez nią ostatnio miejscem.
Dziewczyna błyszczącymi z zachwytu oczami przyglądała się opasce z aksamitną zieloną kokardą. Była taka piękna, ale Foe nie mogła sobie pozwolić na jej kupno. Malutkie jadeitowe kamyczki wmontowane w opaskę znacząco zawyżały jej cenę. Ah gdyby tylko można było kupić samą kokardę... Powoli, wahając się jeszcze, odeszła w stronę fontanny.
Dobrze więc! Pora wziąć się za to, po co tu przyszłam. Usiadła na jej brzegu i wyjęła z kieszonki listę, by sprawdzić jej zawartość. Z jakiegoś powodu miała co do niej złe przeczucia.

Foe oparła się o fontannę i zaczęła czytać na głos listę zakupów.
Zaczęło się jej po chwili kręcić w głowie. Połowy nazw nigdy nie słyszała.
Przyciągnęło to uwagę Giseigo, która, jak się szczęśliwie składało, miała większość wyczytywanych rzeczy w swoich woreczkach. Na niebie zaczęły się kłębić chmury, które co jakiś czas przykrywały Słońce, lecz nie zapowiadało się na deszcz.

-Anooo.... - zagaila niesmialo siedzaca na lawce rozowowlosa dziewczyne. - Przepraszam. Przypadkiem uslyszalam co czytasz. I moze moglabym ci pomoc.
Wyciagnela niebieskie woreczki z ziolami, ktore miala sprzedac.

- Oh, naprawdę masz coś z tej listy? Cudownie! Mistrz poprosił mnie żebym to dla niego kupiła, ale pierwszy raz widzę te nazwy na oczy, sama nie miałabym nawet pojęcia, gdzie tego wszystkiego szukać - odpowiedziała Foe, z nieukrywanym wyrazem ulgi.
Ah! Nie wzięłam od Mistrza pieniędzy przed wyjazdem. Wygląda na to, że będę musiała zapłacić sama... ale skoro to tylko składniki na deser to nie powinno być problemu. A kiedy mu je dostarczę, Mistrz na pewno wszystko mi zwróci.
- Ile to będzie kosztować? - wyciągnęła listę w stronę dziewczyny. Dopiero teraz przyjrzała się jej bliżej. Jaka piękna... Wygląda zupełnie jak elfka lub inna leśna wojowniczka z legend. - pomyślała wpatrując się w jej kruczoczarne włosy.

Giseigo przejrzala liste i dopiero teraz uswiadomila sobie, ze nie ma zielonego pojecia ile takie cos zwykle kosztuje. Inni pewnie mogliby zarzyczyc sobie sporej sumki, zwazywszy na to, ze ziola te wystepuja glownie w Shinyamamori gdzie nie kazdy sie zapuszcza. Ale dla niej te tereny byly domem. Dla niej zebranie tego bylo latwe jak urwanie szczypiorku z ogrodka. No moze przesadzila. Ale i tak latwe. Lecz dalej nie wiedziala ile zarzadac. Nie chciala ani za malo ani za duzo.
- Wiesz... prawde mowiac nie bardzo orientuje sie w cenach... - przypomniala sobie pieniadze w woreczku - Czy 50 ikow to duzo?

- Nie wiem jak to się ma do wartości tych ziół - w końcu to nie byle szczypiorek! Wyglądają na naprawdę rzadkie... Jeśli ci to pomoże w ustaleniu dobrej ceny, to w stolicy za 100 ików można kupić najwyżej 10 zwykłych strzał, nie znam się niestety na przyprawach - powiedziała z zakłopotaniem, próbując porównywać zawartość woreczków do znanych sobie ziół i ich cen.

Dla mnie to prawie jak szczypiorek - pomyślała Giseigo, ale miała świadomość, że mało kto hasa sobie po górach Shinyamamori i skacze po drzewach, żeby ot tak zbierać sobie roślinki - pod tym względem musiała przyznać, że się wyróżnia.
Jeszcze raz spojrzała na listę, którą wciąż trzymała w dłoni.
- Hmm... Ile w ogóle tego potrzebujesz? Bo w zasadzie to nie wiem, czy to co mam na pewno wystarczy - lustrowała wzrokiem kartkę. - Truskawki Ichigochinko mam ich 100 gram, to te małe kulki wielkości jarzębiny. Z kolei suszonych liści Anko powinnam mieć z jakieś 50 gram. No i te obierki Kurony - mam ich tylko 6 pasków. I to wszys... ?! - Przerwała w pół słowa. Wpatrzyła się w trzymaną listę. Dopiero teraz zauważyła jeden składnik, który wcześniej musiał jej umknąć. Kwiat żeń-shenia. Roślina, która nawet dla niej była ciężka do zdobycia, a co za tym idzie rzadko kiedy można ją dostać na targu, a jeśli już to po niebotycznie wysokiej cenie. Spojrzała na stojącą przed nią dziewczynę i postukała palcem pokazując na listę.
- Kwiat żeń-shenia. TEN kwiat żeń-shenia? - spytała z niepokojem. - Bo jeśli tak, to jest taki tyci problem...

- Ah myślę, że tyle powinno wystarczyć - uśmiechnęła się Foe.  W końcu to tylko na deser, prawda?
- Ale TEN kwiat? Znaczy.. który? - przeczytała jeszcze raz napis we wskazanym miejscu. - Skoro Mistrz tak napisał, to na pewno o to właśnie mu chodziło, ale.. coś z nim nie tak? Oh! Czy może.. może on jest nielegalny? Albo zjedzenie go powoduje jakieś bardzo dziwne skutki? - zapytała z niepokojem. Z jakiegoś powodu sądziła, że Mistrz byłby skłonny do zakupu czegoś takiego. Choć w sumie może z tym nielegalnym nieco przesadziła, w końcu to mistrz szanowanej gildii.
Ah, ależ ja głupia. - stuknęła się w czoło.

- Nielegalny? Nie, nie o to chodzi - Giseigo pokręciła głową. - Jest trudny do zdobycia. Ponoć rośnie na szczytach Shinyamamori na granicy z Kreuz, ale w tamte strony się jeszcze nie zapuszczałam, więc nie mogę potwierdzić, czy to prawda. Niewielu się tam wybiera, a i z nich nie wszyscy wracają. Wątpię, żebyś znalazła go tutaj na targu, a nawet jeśli jest jakiś maleńki procent szansy, to ceny kwiatu żeń-shenia chodzą w tysiącach albo i więcej.
Spojrzała na dziewczynę.
- Dziwne, że Twój Mistrz wysłał Cię po TAKI składnik. Chyba powinien być świadom o jego ograniczonej dostępności. Do czego w ogóle ta lista? - machnęła kartką. - Będziecie robić jakieś leki, eliksiry?

- Mistrz wspominał coś o deserze.. tak sądzę.. - Foe daremnie próbowała sobie dokładnie przypomnieć jego słowa.
- Trudny do zdobycia hm... Świetnie! To pewnie kolejny test umiejętności, nie mogę zawieść! - klasnęła w dłonie. - W takim razie wszystko jasne, poproszę to, co masz z listy i od razu wyruszam. Cel - Góry Shinyamamori! - krzyknęła radośnie.

-............................ deser.......... - wybąkała zszokowana Giseigo. Co to za deser? CO TO ZA MISTRZ JEST?! Nagle otrząsnęła się z szoku, uświadamiając sobie coś innego.
- Czekaj, zaraz! TY chcesz tam iść? SAMA?! A znasz w ogóle te góry? No i... - zmierzyła dziewczynę sceptycznym wzrokiem - nie wydaje mi się, żeby chodzenie po górach i wspinanie się na drzewa sprzyjało wstążkom i koronkom. Ach, nie żebym Ci odradzała czy coś, ale wybranie się tam samej jest zbyt niebezpieczne. - Zastanowiła się chwilę. - Jeśli chcesz to ja... wiesz... mogę pójść z Tobą... Może nie znam akurat terenów gór przy Kreuz, ale w pozostałej części orientuję się bardzo dobrze...
Oddała listę dziewczynie.
- Schowaj to. Składniki, które mam zatrzymam na razie u siebie. Skoro i tak zamierzasz iść w Shinyamamori, to istnieje szansa, że sama się natkniesz na któreś z tych składników i nie będziesz musiała kupować. A jeśli nie, to masz je u mnie. I jeszcze jedna kwestia...
Wyciągnęła do przodu dłoń.
- Nazywam się Giseigo. Miło mi Cię poznać.

- Jestem Foe~ - wyciągnęła dłoń w stronę Giseigo.
- A Mistrz... Oh Mistrz jest nieco nietypowy, ale tak naprawdę jest wspaniałą osobą! Przyjął mnie do gildii nawet po tym jak zaatakowałam jednego z jej członków - zawstydzona spuściła wzrok. Zdawała się już zapomnieć, że to Baster był pierwszym, który rzucił im wyzwanie.
Foe zignorowała cyniczną uwagę dziewczyny na temat jej stroju. Miała już zacząć tłumaczyć, że na pewno poradzi sobie sama w lesie, w końcu dzikie zwierzęta to dla niej chleb powszedni, jednak zaraz zdała sobie sprawę, że to może być jej szansa. Szansa na pozyskanie nowej towarzyszki i przyjaciółki! Poza tym rzeczywiście nie znała tych terenów i nie wiedziała nawet jak tam dotrzeć, więc pomoc Giseigo mogła okazać się dla niej nieoceniona.
- Naprawdę poszłabyś ze mną? - zapytała, a oczy jej się zaświeciły.
- Ale przecież... nie masz żadnego powodu, żeby mi pomagać. Jest coś co mogłabym zrobić dla ciebie w zamian?
I.. myślę, że mimo wszystko kupię je u ciebie. Sama nie odróżnię bazylii od koperku, nie ma szans, żebym wiedziała, co powinnam zerwać - a obiecałam wrócić jak najszybciej. Lepiej skupię się tylko na zdobyciu żeń-sheniu~!

- Powód? I tak nie mam co robic. A i moze sama na tym skorzystam. Idziemy w koncu po kwiat zen-shenia. Jak sie uda to i ja jakis zdobede - usmiechnela sie. - A to nie byle co!