Wybrzeże Wyspy Golbow

Jest to dosyć kamieniste wybrzeże wyspy Golbow, w niektórych miejscach bardzo strome. Często można dostrzec w oddali statki handlowe, bądź turystyczne. Na wyspie znajduje się również przystań, do której przybijają i turyści mogą się cieszyć wspaniałymi restauracjami, bądź zatrzymać się w hotelach.
Na wyspie jest niewiele drzew i zwierząt, jednak przy samym brzegu natknąć się można na morskie stwory, dlatego też często ostrzega się podróżnych przed samotnymi spacerami.

Belethor wcześniej rozmawiał ze zleceniodawcą, który wytłumaczył mu i pokazał osobiście, jakie szkody wyrządziły wspomniane morskie stwory. Klienci praktycznie przestali zupełnie odwiedzać jego przybytek i był już na skraju wytrzymałości psychicznej. Obiecał, że da mu wynagrodzenie, jeśli sprawi, że bestie już nie powrócą go dręczyć, choć przeżegnał się na myśl, że śmiałek idzie tam sam. Ostrzegł go przed ich siłą i zdumiewającą liczebnością.
Przybytek znajdował się kilometr od miejsca, w którym stał teraz przy brzegu Belethor.
W wodzie widać było dynamiczne ruchy, lecz nie sposób było dojrzeć co się tam porusza.
Przy samym brzegu, blisko wody, rosła tylko krótka trawa, a kilka metrów w głąb, można było ujrzeć jedynie kilka palm.

Belethor spojrzał w głąb wody starając się wyliczyć ile istot tam się znajduje.

Wędrowiec wzruszył ramionami do siebie, po czym odpiął płaszcz i zdjął go, ukazując pod spodem  skórzane spodnie i bawełnianą koszule. Przez plecy przewieszoną miał skórzaną torbę, do której włożył płaszcz. A na plecach znajdował się jego miecz który nienaturalnie odbijał światło, tworząc wrażenie jakoby czerwony klejnot w ostrzu, był czymś więcej niż kamieniem szlachetnym. Belethor zrobił kilka kroków do przodu i następnie złapał za rękojeść miecza, po czym przejeżdżając ręką po włosach, odczepił miecz od magnesu który go utrzymywał na jego plecach. Zmierzył wzrokiem dystans dzielący go od szkodników, następnie zrobił kilka kroków w przód, tak by jego rozpęd nie był zbyt duży. Następnie chwycił miecz mocno w obie dłonie i opuścił przód ostrza na ziemie i lekko nachylił się w stronę wody.

Uśmiechnął się do siebie i wystrzelił do przodu ciągnąc miecz po podłożu, gdy znalazł się w dostatecznej odległości. Zrobił zamach, a na końcu miecza utworzyła się kula energii która lekko rozświetliła najbliższe otoczenie, po czym Belethor przeciął powietrze przed soba, co spowodowało wypuszczenie kuli energii w stronę najbliższego szkodnika.
MP: 100-20 = 80

Belethor doliczył się około 5 istot w wodzie.
Gdy sukcesywnie i dosyć sprawnie wykonał atak w najbliższego stwora, nie wiedząc nawet czy go trafił i z jakim skutkiem, odsunął się lekko od wody, ponieważ w niej zapanowało zamieszanie i bestie tak zaczęły panikować, że nie było teraz zbyt wiele widać, co tam się dzieje. Za chwilę z obu stron, w odległości około 10 metrów z każdej, z wody wyszły po prawiej dwie, a po lewej trzy bestie.
Były dosyć niespotykanych kształtów. Miały ciało jakby lekko galaretowate, były wielkości krowy, przednie łapy miały z 4 palcami złączonymi błonami, a zakończonymi ostrymi pazurami, a tylne odnóża były połączone w szeroki ogon, jak u ssaków morskich. Pyski miały zakończone rurkowatą gębą. Były niebieskawe, dlatego też w wodzie trudno zauważalne.
Jeden po prawej wziął głęboki oddech i z jego pyska wyleciał w stronę Belethora strumień wody pod bardzo wysokim ciśnieniem. Inne też zaczęły brać głębokie oddechy.

Myśl Belethora przemknęła w jego umyśle równie szybko, co jego ciało w odruchowym przewrocie do przodu, w stronę lądu.

Następnie bez chwili zwłoki wbił miecz w ziemie celując w jego, już prawą stronę(Tam gdzie są trzy stworki) I wystrzelił po ziemi nić energii która skierowała się w stronę szkodników. Następnie Belethor z gwałtownym szarpnięciem wyrwał miecz z ziemi i zrobił szybki półobrót ustawiając miecz prostopadłe ostrzem, w stronę potworów. Miecz mimo że nie był zbyt szeroki, powinien zasłonić jego witalne punkty przed i zmniejszyć siłę odrzutu lecącej w jego stronę wody.

Belethor zręcznie uniknął pierwszego ataku strumieniem wody. Kiedy nić energii ruszyła w stronę trzech stworów te zaniechały ataku wodą. Jeden wskoczył do morza, drugi uciekł wgłąb lądu, stając kilka metrów za mężczyzną a trzeci został obwiązany i unieruchomiony i padł z głośnym plaskiem na ziemię, próbując się uwolnić. Za to dwa po drugiej stronie wypuściły dwa strumienie wody, które pędziły wprost na młodego maga. Ten był przygotowany i zasłonił się przed nimi ostrzem swojego miecza, lecz co go zaskoczyło, strumienie były tak silne, że nie mógł wytrzymać ich naporu i musiał natychmiast awaryjnie zmienić pozycję, aby go nie wyrzuciło w przestrzeń.

Belethor spodziewając się ataku odleciał do tyłu. Gdy tylko strumień uderzył w miecz, wędrowiec już wykręcał swoje ciało w tył by odrzut zamienić w przewrót. Miecz ze względu na swoją wielkość, utrudnił mu ten wyczyn. Jednak dzięki temu, środek ciężkości ich obojgu był przesunięty tak, że Belethor był w stanie szybko uchwycić równowagę. Złapał miecz drugą dłonią i szybko zanalizowali otoczenie.

MP: 80 - 20 = 60

Bestia wcześniej stojąca za Belethorem, a teraz tuż przed nim (w wyniku wyskoku i przemieszczenia się Belethora), ruszyła na niego z rykiem, atakując go swoimi ostrymi szponami.
Dwie poprzednio atakujące wodą stwory ponowiły atak i woda w szaleńczym tempie pędziła w stronę mężczyzny. W morzu coś zabulgotało. Wyglądało też na to, że obwiązana bestia nie miała szans na uwolnienie się z uścisku magicznych węzłów maga.

Słysząc ryk potwora za sobą i widząc lecące w jego strone strumnienie, nie miał czasu na myślenie. Bezwiednie rzucił się przed siebie jak długi. Licząc że strumienie wody zatrzymają bestie za nim. Następnie szybko przeturlał się na bok w stronę obezwładnionego potwora, następnie kucnął i jednym susem wystrzelił w jego stronę, ciągnąc miecz po ziemi. Następnie uwalniając go z więzów, wziął zamach z miecza i z całej siły machnął w stronę potwora, pozwalając przy tym by pęd miecza, obrócił go o 180 stopni w stronę przeciwników.

Belethorowi znów udało się ujść cało przed atakiem stworów.
Bestię, która stała za nim, strumienie wody jego kompanów, wyrzuciły gdzieś daleko, głęboko w ląd.
Tamte dwie, ciągle strzelające, zdziwiły się i zezłościły.
Mężczyzna przeciął miękkie ciało bestii, lecz ta nie wyleciała tak, jak planował. Była tak miękka, że rozbryznęła się dookoła.
Dwie rozwścieczone bestie w oddali ponownie strzeliły strumieniami, jednak tym razem w dwa inne punkty, tak, aby utrudnić magowi unik. Zaś bulgotanie w morzu okazało się być wywołane przez jedną bestię, która tam wcześniej uskoczyła i jeszcze jedną, kolejną, która najwidoczniej tam była od początku, ale się nie ujawniała. Obie wystawiły tylko podłużne pyski ponad wodę i wystrzeliły strumienie. Odległość między nimi a mężczyzną była bardzo mała, więc i czas na reakcję się bardzo skrócił. W każdym razie jedna z bestii była gdzieś daleko, pewnie dogorywała, drugiej się pozbył, a najwidoczniej one nie miały innych asów w rękawie.

Miał zdecydowanie za mało czasu na myślenie, nie podobało mu się to, a widząc lecące w jego stronę strumienie z przodu, postanowił zaryzykować.
Odruchowo poruszył ręką trzymającą miecz. W momencie uniesienia miecza, na jego końcu utworzyła się kula energii, która poleciała w stronę wystrzelonych przez potwory na lądzie strug wody, kula energi w kontakcie z wodą powinna podgrzać część strumieni na tyle, by para wytworzona pośród kropel wody spowodowała zmianę trajektorii lotu. Widząc do czego zdolne są te stwory, postanowił zaryzykować i wykorzystać ich energie przeciw nim. Skoczył do przodu przy okazji starając się podnieść jakikolwiek kamień, patyk, bądź muszelkę z ziemii(O ile takowe coś się w tam znalazło) pozycjonując się między potworami na lądzie i w morzu, następnie stanął w miejscu. I zamachnął się rzucając tym co podniósł w stronę potworów na lądzie. Licząc że potwory z morza w niego strzelą, nie miał absolutnie żadnych zamiarów na odskoczenie. W jego umyśle wykiełkował znacznie ryzykowniejszy plan.

Niestety ponownie strumienie wody okazały się być pod BARDZO silnym ciśnieniem. Kula energii po prostu rozmyła się w powietrzu przy bezpośrednim kontakcie z nimi i oba strumienie uderzyły w maga, jeden w klatkę piersiową, drugi w lewe udo, obalając mężczyznę, a dwa potwory z wody wyrzuciły go swoimi strumieniami na 20 metrów w ląd. Belethor leciał w powietrzu, aż w końcu padł ciężko na ziemie a jego ciało, niczym szmaciana lalka, poturlało się kawałek dalej, w wyniku czego miał na ciele cztery bolesne ślady od strumieni, które z całą pewnością potem zaowocują wielkimi siniakami i dosyć poważne zadrapania na ciele i lekko zdartą skórę w kilku miejscach.
Zadowolone bestie zebrały się w czwórkę przy brzegu i ruszyły wolnym krokiem w stronę mężczyzny. A on usłyszał warczenie bestii, którą wcześniej wyrzucili przez niego jej kumple swoimi strumieniami, jednak ona była dużo bardziej poobijana i zbliżała się niemal czołgając po ziemi.

Belethor nie poruszał się, leżał najbardziej nieruchomo jak tylko mógł, mimo że uderzenie strumieni było silne, to jednak uchwyt Belethora, tak przywykły do trzymania miecza, nie pozwolił na utracenie oręża. Wędrowiec czekał...

Bestie zebrały się wokół maga, gotowe ze wściekłością rozszarpać go na kawałki za to, co im zafundował. Nie widziało im się oddawać swojej władzy nad tą częścią wyspy.

Gwałtownym ruchem odepchnął się wolną ręką na tyle, by był w stanie unieść miecz. Wbił go gwałownie w ziemie, a następnie po podłożu w kierunku 3 tych bardziej oddalonych wystrzeliły nici energii. Następnie Belethor wyrwał miecz i klęcząc na jednym kolanie, zrobił olbrzymi zamach w okół własnej osi, licząc że efekt zaskoczenia pozwoli mu się pozbyć przynajmniej jednego. Jego włąsnej energii nie wystarczy na zbyt długiee utrzymanie potworów. Dlatego zanim te zdążą się zorientować co się dzieje, Belethor uniósł się jak najszybciej, i chociaż jego ruchy były nieco ociężałe, skoczył w stronę drugiego najbliższego potwora, robiąc wymach mieczem od dołu tak, by pęd miecza był w stanie zwrócić go w stronę obezwładnionych stworów.
MP: 60- 60 =0

Tym razem wojownikowi poszło jak po maśle. Trzy bestie zostały obezwładnione, jedna rozcięta i zamieniona w morską papkę a kolejna poleciała na trzy, leżące na ziemi. Wyglądało to na smutny koniec morskich stworów.
Ktoś z oddali zaczął nawet wiwatować na cześć maga, który właśnie pokonywał bestie nękające tę część wybrzeża.