Mglista Dolina Śmierci

Dolina, w której od kilku lat zapanowała nieustająca choćby na chwilę, niesamowicie gęsta mgła. Rdzenni mieszkańcy z okolicy mówią, że pamiętają, jakie to było przyjazne, promienne miejsce, pełne bogatej fauny i flory. Teraz jednak z nieznanych powodów, nikt kto tam wszedł od czasów pojawienia się mgły... nie wrócił. Nawet Policja magiczna boi się tam zapuszczać.
Jest tam głównie mech i skały. Niewiele widać przez przerażającą mgłę.

Giseigo w szoku i przerażeniu spadała ciągle w dół. Było jej zimno. Czy to już koniec jej przygody? Może powinna zostać w swojej chacie i zbierać bezpiecznie jagody? Straciła już rachubę, spadając w dół i czekając na śmierć.
Jednak...? Mgła pod nią zaczęła się formować w jeszcze gęstszą mgłę, wyglądało to, jakby mgła żyła. Nagle poczuła jakieś parcie z dołu.... widziała ziemię! Lecz... unosiła się nad nią... na gęstej mgle. Jak to możliwe? Po chwili wylądowała bezpiecznie na ziemi.

(Giseigo dostaje 4 PD za poprzednią walkę)

- Gdzie ja jestem?
Rozejrzała się wokoło. Nie na wiele jej się to zdało, gdyż przez wszechobecną mgłę nic nie widziała.
Postanowiła zdać się na słuch. Powoli ruszyła wyciągając przed siebie ręce. Gdyby miała chociaż jakiś kij, to mogłaby przemieszczać się niczym ślepiec ze swoją laską, ale w tej mgle nie dało rady nic znaleźć. Ostrożnie, dokładnie sprawdzając stopą podłoże, zrobiła parę kroków w nieznanym kierunku. Jej ręce natrafiły na coś miękkiego.
- Ugrhhhagh... - usłyszała pomruk. Zorientowała się, że dotknęła bestii, z którą spadła. Odruchowo cofnęła ręce i zastygła gotowa do ataku (aczkolwiek ataku na oślep). Bestia jednak nie atakowała.
No tak, w końcu jest dość mocno poturbowany. Nasza walka musiała mu się dać we znaki - pomyślała Giseigo i pomału zaczęła iść dalej, starając się ominąć leżącą bestię.
- Pomocy
Dziewczyna zamarła. Nieee, coś jej się musiało przesłyszeć. Już miała zrobić następny krok, gdy znów...
- Pomocy... błagam
Odwróciła się gwałtownie:
- Kto to?! Kto tu jest?!
Cholera, w tej przeklętej mgle nic nie widać. Wyraźnie słyszę, jak ktoś wzywa pomocy, ale kto? I gdzie on jest? Giseigo zamknęła oczy (wzrok i tak nie był jej tu potrzebny, skoro nawet na odległość wyciągniętej ręki mało co dostrzegała) i zaczęła nasłuchiwać, starając się zorientować, z której strony dobiega głos.
- Po...mo...ccyyy... - rozległo się ponownie, tuż obok niej. Zaskoczona otworzyła szeroko oczy i wyciągnęła ręce do przodu próbując pochwycić... sama nie wiedziała co, źródło owego głosu. Jej dłonie natrafiły na łuskowaty łeb. Z ogromnego uzębionego kaczego pyska wydobył się głośny jęk:
-Pro...sz...ę.... pom..oc...y...
I wtedy zrozumiała, do kogo należał tajemniczy głos. Mówiła do niej bestia.

(Co tu się kurwa dzieje? Andrzej! Spierdalaj ze stołu!)
(Ciekawe, kiedy będzie Koinu i napisze dalej...)

Przed Giseigo zamajaczyła jakaś niewyraźna postać we mgle.
-Hmm...- odezwał się męski głos- i co zrobisz? Uratujesz biedne zwierzę?
-Nie spodziewałem się tu dziś żadnych gości. A zwłaszcza takiego gościa. Życie ci nie miłe, aby spadać wprost do Mglistej Doliny Śmierci?- zaśmiał się tajemniczo.
Zwierzę spociło się ze strachu. Wstęgi nieutrzymywane już przez magię Foe puściły. Zwierzak gdzieś się przeczołgał daleko stąd.

Coś za dużo dzisiaj tych głosów. - mruknęła pod nosem Giseigo. - Dajcie odpocząć... ranyyy

- Tak, bo pewnie spadłam tu specjalnie. Ot tak sobie pomyślałam "a co tam zlecę sobie, może trafię na jakąś dolinkę, najlepiej żeby miała "śmierć" w nazwie." - odpowiedziała pogardliwie. - A tak w ogóle to ktoś ty?

-Hm... odważnaś.- zrobił krok w stronę dziewczyny- a jego twarz zaczęła być bardziej widoczna. Sterczące na różne strony długie kosmyki ciemnoniebieskich włosów, podłużna twarz, zawężająca się ku dołowi, prawe oko jak i prawa część twarzy zakryta niebieską przepaską, drugie oko wielkie i głęboko patrzące. Na twarzy obojętny uśmiech.
-Jestem Mist, przez niektórych znany, lecz nadal niesławny członek Chaos Trio. A Ty niewiasto?

Niewiasto? Pffff - mimowolnie prychnęła.
- Giseigo. Co to za miejsce? - pokazała ręką na mgłę.

-Kgghhkk??!?!- faceta wykrzywiło i zaczął się dusić.
-ŻŻŻe... ccoo?? Czy ty masz problemy ze słuchem??!? Mist! CZŁONEK CHAOS TRIO!- wydarł się a w oddali poniosło się echo "trio trio trio trio..."
-A to moje królestwo, Mglista Dolina Śmierci...- na jego szczupłej twarzy pojawił się diaboliczny uśmiech.

- Chaos Trio? - "niewiasta" zastanowila sie. - A! - uniosla palec do gory w naglym olsnieniu. - A nie, jednak nie znam. Bo widzisz, mieszkam w lesie to nie bardzo sie orientuje w tych spolecznych rewelacjach. Wiesz jak jest... - mrugnela porozumiewawczo.
"Ciekawe czy sie zlapie na tą bujdę. Nie bardzo mam ochote sie z nim mierzyc"

Mężczyzna zaśmiał się głębokim, męskim głosem.
-Masz charakter dziewczyno.- Podszedł jeszcze bliżej, na jakiś metr- Hm... nie jesteś z rodziny szlacheckiej, nie należysz też do żadnej gildii prawda? To dobrze... może jest w tobie nadzieja.
Podparł podbródek palcem. Podniósł rękę i naprężył mięsień. Faktycznie coś tam widniało, ale ogólnie był szczupły i niższy od Giseigo.
-Ale mężczyzna taki jak ja nie ma litości... poznasz moją potęgę...- wyciągnął przed siebie rękę.
-Cho na randkę.- na jego twarzy pojawiły się rumieńce, które widać było nawet przez mgłę.

Giseigo wpatrywała się jak urzeczona w stojącego przed nią Mista, który mocno się zarumienił.
To jest... wręcz... urocze-pomyślała. -Przypomina mi szczeniaczka
Opamiętała się. Postanowiła jeszcze trochę pociągnąć rozmowę.
- Skąd pewność, że nie jestem z żadnej gildii? I o co chodzi z tą nadzieją? Do czego jestem Ci potrzebna? Czy tam wam... w tym waszym trio znaczy.

-Nie masz naszyjnika, który świadczyłby o Twojej przynależności... mógłby być ukryty pod ubraniem... gdybyś...- zarumienił się i odwrócił twarz- nie miała takiego- przyciszył ledwosłyszalnie głos- dekoltu głębokiego...- odchrząknął głośno- No i... widzę w tobie potencjał. Potrafisz czarować, prawda? Masz moc, co nie? I nie odpowiedziałaś na zaproszenie...- walnął kolejnego rumieńca i wydął usta.

- No tak, racja. - pokiwała głową.
Głupia jestem
- Zaproszenie... yymmm... bo wiesz... tego no... tak mnie tym zaskoczyłeś, że nie wiem co zrobić... - Giseigo niepewna co zamierza Mist postanowiła nawijać co jej przyjdzie na myśl - Znaczy no wiesz... randka... dawno nie byłam na randce (Czy w ogóle na jakiejś byłam? - pomyślała)... jestem taka niewyjściowa, poobcierana (W końcu mi się spadło)... i w ogóle...

-Wyglądasz uroczo.- machnął ręką i mgła w promieniu dwóch metrów od Giseigo i Mista rozproszyła się zupełnie, pozostawiając pełną widoczność.
-Nie mamy wiele czasu, bo robota na mnie czeka. Ale możemy sobie pozwolić na krótki spacerek. Chodź.- Odwrócił się od dziewczyny i ruszył bardzo powolnym krokiem. Teren wokół niego cały czas był przejrzysty, zaś miejsce, z którego poszedł znów się pokrywał gęstą mgłą.

- Dz...dziekuje - zaczerwienila sie. Powoli ruszyla za Mistem. Nadal sie go troche obawiala, nie wiedziala co on zamierza. Ale tkwienie w miejscu nie mialo sensu a nie bardzo wiedziala gdzie mialaby sie udac, wiec udanie sie za Mistem bylo teraz jedynym rozwiazaniem. W razie czego bedzie sie bronic. Poza tym musiala przyznac, ze ją troche intrygowal.
- Dokad idziemy? - zagadnela sympatycznie.

-Zobaczysz. Nawet nie muszę przez mgłę kazać ci zamykać oczu.- zaśmiał się cicho.
Szli tak jeszcze trochę, aż w końcu do tarli do miejsca, w którym mężczyzna się zatrzymał.
Wyciągnął przed siebie w milczeniu rękę i przesunął ją w bok, a za nią przesunęła się cała kurtyna mglista. Oczom obojga ukazała się rozległa dolina. Normalnie tak głęboko usadowiona dolina, częściowo pokryta od góry skałami, powinna być ciemna jak atrament, lecz rozświetlały ją dziwne pręciki, rosnące tu i ówdzie. Lśniły akwamarynowym blaskiem. Pagórki pokryte były ciemno-zielonym mchem. Ze skał, z góry kapały kropelki wody. Można było też zauważyć pojawiające się gdzie nie gdzie świetliki.
-Podoba ci się?
-Oooh, baaaardzo.- rozległ się przeciągły, piskliwy głos. Mist i Giseigo spojrzeli w stronę jego źródła i zauważyli niewyraźny kontur jakiejś kobiecej postaci siedzącej prawdopodobnie na skale niedaleko nich, trzymała nogę na nodze.
-Czemu ona jeszcze żyje?- piskliwy głos teraz zamienił się w niski, twardy i z wyrzutem.
-Nie twoja sprawa.
-Ależ i owszem. Miał zdychać każdy kto tu ośmieli się wejść.- w oddali rozległ się krótki płacz dziecka-Oh... szlag by to.
-Zajmij się lepiej swoimi sprawami.- głos Mista był stanowczy i czuć było, że nie zaakceptuje sprzeciwu.
-Nie rozśmieszaj mnie. Ta wątła niewiasta ma zniknąć z powierzchni ziemi, razem z tajemnicą o tobie. Może jeszcze pozwolisz jej poznać moje imię?
-Nie będzie stanowiła problemu.- w tej chwili przybliżył usta do ucha Giseigo- posłuchaj uważnie. Ona nie żartuje. Biegnij w przeciwnym kierunku. Mgła rozstąpi się, żeby pokazać ci drogę. Nigdy tu nie wracaj.
Mężczyzna poszedł w stronę tajemniczej kobiety.
-Masz problemy ze słuchem?

Giseigo miała mętlik w głowie. Co się właśnie stało? W jednej chwili spacerowała z Mistem, podejrzanym co prawda, ale jakoś go trochę polubiła. A w drugiej każą jej uciekać i nigdy nie wracać.
Zrobiła krok do tyłu, odwróciła naprędce i zaczęła biec. Mist mówił, że mgła się przed nią rostąpi, a tak nie było. Wówczas uświadomiła sobie, że to jej oczy są zamglone. Cholera dziewczyno... na łzy ci sie zebrało czy jak? - skarciła się w myślach. Nie... Nie chcę! Zatrzymała się nagle. Nie mogę uciec. Nikt mi nie będzie mówił jak mam żyć!. Giseigo odwróciła się przodem do tajemniczej kobiety. Jej oczy płonęły gniewem.
- "Wątła" powiadasz?

-Giseigo, nie!- usłyszała głos Mista.
-Lubisz pyskate? Wkurzyła mnie.
-Ani kroku.
-Za późno.- powiedziała kobieta i dobiegł Giseigo głos świadczący o tym, że kobieta zeskoczyła ze skały. Dzieliło je teraz najprawdopodobniej 10 metrów.
-Wierzę też, że nie będziesz ofensywny wobec mnie. Nie chciałbyś złamać sojuszu Chaos Trio, z całą pewnością.- zachichotała cicho.
-Nie mam zamiaru się bawić. Himitsu no tsune.- powiedziała niskim, oziębłym głosem.
Giseigo już zawczasu usłyszała coś spod ziemi, za chwilę wyczuła pod sobą jakiś ruch, słyszała pękanie skały. Trwało to ułamki sekundy.

Giseigo poczuła, jak traci grunt pod nogami. Dosłownie. Ale w końcu nie na darmo była mieszkanką gór Shinyamamori. Niczym górska kozica skoczyła ku pobliskiej skale, odepchnęła się od niej rękami i robiąc fikołek w powietrzu zwinnie wylądowała obunóż na stabilnym podłożu. Nie zastanawiając się ani chwili krzyknęła:
- Mist! Zatkaj uszy! - i nie sprawdzając, czy mężczyzna posłuchał, od razu zawołała:
- GIONGO!

(85MM-15MM=70MM)

Dźwięk czaru rozległ się po Dolinie Śmierci.
Mist stał bez ruchu. Kobieta też.
Nagle kobieta wybuchnęła śmiechem. Dziewczyna usłyszała, że coś z tajemniczej kobiety spadło, jakby się pokruszyło.
-Naiwna dziewczyno. Myślisz, że nie przygotowałabym się na twoją podrzędną magię?
W tym samym czasie coś złapało i oplątało dziewczynę. Były to pnącza spod ziemi, które wcześniej tak zręcznie ominęła. Widocznie podążyły za nią. Teraz ściskały boleśnie jej ciało, tak, że ledwo mogła złapać oddech. W końcu pnącza rzuciły ją mocno w stronę skał a ta leciała jak szmaciana lalka.
W mgnieniu oka między skałą a dziewczyną pojawił się Mist. Wymamrotał coś, a mgła pod dziewczyną zebrała się, aż była w końcu dostatecznie gęsta i zaczęła wznosić ją wysoko, w bardzo szybkim tempie, aż w końcu była koło zapadliny na ścieżce, z której spadła wcześniej.

ej, skoro jestem na tej ścieżce, to rozumiem, że wracam do tamtego tematu, tak?

z/t